سخن مگوی که سر تا به پا همه سخنی
تو شعر گرمی و زیبندۀ لبان منی
چو آسمان، ز چه آغوش خویش وا نکنم؟
ستاره ای تو و در ماهتاب پیرهنی
شود ز موج شگفتی، گُلِ دهانم باز
چو بامداد بهاری، دمی که خنده زنی
گر از سپیده سخن گویم و تبسم صبح
غمین مباش که منظور من تو سیمتنی
دمی که شعر مرا آوری به لب، مَردم
گمان برند که در کار وصف خویشتنی
دگر ز جلوۀ حُسنت سخن نمی گویم
تو خویش جلوه گری کن که بهترین سخنی
شعر کوتاه...برچسب : نویسنده : mrobaiia بازدید : 195