بیژن الهی

تنها یک­‌بار می‌­توانست

در آغوشش کشد

و می­‌دانست آنگاه چون بهمنی فرو می­‌ریزد

و می­‌خواست به آغوشم پناه آورد؛

نامش برف بود

تنش برفی

قلبش از برف

و تپشش صدای چکیدن برف

بر بام‌های کاه‌­گلی،

و من او را

چون شاخه­‌ای که زیر بهمن شکسته باشد

دوست می­‌داشتم.